Teksty Pozycjonujące

W kontekście prozy Cegiełki nagminnie padają „oskarżenia” o banalizm, spowodowane bodajże obecnością w tej prozie bardzo długich i dokładnych opisów codziennych czynności, takich jak zabiegi higieniczne azali produkowanie kanapek, acz wydaje się, iż trwanie fantastyki zaś – kiedy owo się mawiało w szkole – „klimatu grozy oraz niesamowitości” nie pozwala na tego typu klasyfikację. Adam Wiedemann, którego sukienki na wesele rozpoznania młodszych od momentu niego autorów wypada cenić, żartobliwie odżegnuje się od chwili tych, dla których opowiadania Piotr Cegiełki są nudne. O troszkę co nie naraziłem się Wiedemannowi, po lekturze części opowiadania Zatracenie, które jest utworem finałowym zbioru Sandacz w bursztynie, myślałem o jego pisaniu dosyć sceptycznie. Uważna lektura Zatracenia (w Twórczości 3/2002 ) zmieniła ruch mojego myślenia, pełny klasa opowiadań Sandacz w bursztynie czytałem aktualnie bez żadnych uprzedzeń. Debiut prozatorski młodego autora (rocznik 1978) jest artystycznie ambitny, tuż przy debiutantów w prozie spośród roczników siedemdziesiątych jakiś spośród najambitniejszych. Ten debiut damskie buty da się wpisać w dobre konteksty polskiej prozy, nie mam na myśli żadnych wpływów natomiast zależności, te konteksty są ważniejsze odkąd kontekstów światowych, które polegałyby jedynie na wpływach i zależnościach. Adam Wiedemann w rozmowie ze mną wymienił Samuela Becketta, jeszcze wyraźniejsze byłyby układy od Kafki i niektórych Francuzów, dodatkowo tudzież inne użytki z wielkości światowej literatury są obok debiutantów totalnie naturalne i z rzadka mają istotniejsze znaczenie. Zamiast spośród Beckettem bądź Kafką lepiej zobaczyć konteksty prozatorskie totebki Piotra Cegiełki u Marka Hłaski, tuż przy Ireneusza Iredyńskiego tudzież nawet tuż przy Jana Drzeżdżona, nie mówiąc o tych autorach, którzy do pisarstwa Marka Hłaski przymierzali się w sposób kreacyjny tudzież samoistny (jak przede wszystkim Dariusz Bitner).