Teksty Pozycjonujące

Stała bytowanie tych patronów w twórczości Cegiełki wnosi do niej elementy nierealistyczne, a nagminnie nawet do głębi fantastyczne natomiast w ów strategia coraz w wyższym stopniu oddala tę prozę od czasu opowiadań Wiedemanna. Groteska, odwrót odkąd realizmu, oraz jednocześnie czerpanie z eksperymentalnej prozy dwudziestolecia – komplet owo musiało skończyć się… Gombrowiczem. I rzeczywiście, niektóre sceny ujawniają wyraźne wpływy autora „Kosmosu”. Ot, taki na sukienki wizytowe przykład pojedynek ślepymi nabojami pośrodku dwiema rywalkami głównego bohatera – zgrabne zamiana sytuacji spośród konwencjonalnej powieści, dokąd dwóch mężczyzn „strzela się” o kobietę. Sandacz w bursztynie to zbiór siedmiudamskie buty wystarczająco długich opowiadań. Sam urząd jest chcący wyprany związków spośród utworami (tu znowuż zbieżności spośród Wiedemannem) oraz dobrze oddaje poczucie absurdu rodem z Becketta azali Ionesco (por. chociażby słynną Łysą śpiewaczkę), jakie patronowało Cegiełce nie owszem przy układaniu tytułu. Większość z tych utworów torebka utrzymana jest w pewnej mierze (lub – podczas gdy w przypadku opowiadania pt. Wrony – zupełnie) w poetyce sennego horroru.
Nieodmiennie napis zaczyna się realistycznie, migiem niemniej jednak okazuje się, że nad losem bohatera (zwykle tego samego młodego człowieka wypalającego tony papierosów) ciąży jakieś fatum, że pewna zrzeszenie uknuła misterny spisek, choć nasza ciekawość (kto? który spisek) nie zostanie zaspokojona, podobnie kiedy przenigdy nie dowiemy się, za co natomiast dzięki kogo został osądzony Józef K.