• http://www.leczeniemiodem.eu/

    W badaniu rentgenowskim klatki piersiowej stwierdza się zacienienia siateczkowate zlokalizowane u podstawy płuc, zmniejszenie objętości płuc. W badaniu tomokomputerowym widoczne są zacienienia siateczkowate, dzieło malarskie „plastra miodu” (obszary drobnych torbieli[2]), ogniskowe, chwiejnie widoczne zmiany o charakterze „mlecznego szkła” (nieznaczne zacienienie obszaru płuc z widocznym rysunkiem naczyń krwionośnych[2]) a rozstrzenie oskrzeli. Zmiany zlokalizowane są na obwodzie płuc. W gazometrii wolno zakomunikować hipoksemię. W badaniach czynnościowych płuc (np. spirometria) stwierdza się cechy restrykcji. Obniżona jest umiejętność dyfuzyjna gazów w płucach. Nieprawidłowy jest następstwo testu 6-minutowego marszu. W diagnostyce wykorzystuje się także ankieta histopatologiczne tkanki pobranej w czasie biopsji płuca, w którym obserwuje się zmiany zapalne zlokalizowane śródmiąższowo (obraz tzw. zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc[1][3]). Badanie histopatologiczne jest konieczne do pewnego rozpoznania choroby (dotyczy owo sposób histopatologicznego materiału pobranego z płuca w ciągu biopsji wykonanej od zewnątrz). Idiopatyczne włóknienie płuc wolno także albo śledzić na podstawie gildia klinicznych choroby, w tym wypadku powinno się przy pacjenta zakomunikować wszystkie 4 kryteria większe a 3 z 4 kryteriów mniejszych ustalonych za pomocą Amerykańskie Towarzystwo Klatki Piersiowej oraz Europejskie Towarzystwo Oddechowe[4]: Kryteria większe: wykluczenie śródmiąższowych chorób płuc o znanej etiologii restrykcja w badaniu czynnościowym płuc (np. spirometria), ułomność wymiany gazowej w płucach zmiany siateczkowate w tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości położone u dołu opłucną oraz u detal płuc, niewielkie zmiany o typie „mlecznego szkła” marginalizacja innych chorób w badaniu histologicznym materiału pobranego w czasie biopsji wykonanej za pośrednictwem oskrzele (podczas bronchoskopii) albo w badaniu popłuczyn oskrzelowo-płucnych Kryteria mniejsze: http://www.leczeniemiodem.eu/ pacjent w wieku w górę 50 lat brak tchu w ciągu wysiłku narastająca powoli, której nie wyjaśnia inna przyczyna objawy choroby trwające co najmniej 3 miesiące trzeszczenia słyszalne powyżej płucami w ciągu osłuchiwania stetoskopem w czasie wdechu Leczenie zaś rokowanie W leczeniu idiopatycznego włóknienia płuc stosuje się kortykosterydy, cyklofosfamid, azatioprynę. Badania wykazują, iż leczenie samymi owszem kortykosterydami nie poprawia przeżywalności pacjentów[5][6][7]. W 2005 roku opublikowano wyniki badań klinicznych, które wskazują na plon w leczeniu idiopatycznego włóknienia płuc wynikającą spośród dodawania do kortykosterydów a azatiopryny dużych dawek N-acetylocysteiny[8]. W fazie badań klinicznych znajduje się terapia interferonem-γ[1]. Radykalną metodę http://www.leczeniemiodem.eu/ leczenia idiopatycznego włóknienia płuc stanowi przeszczepienie płuca. W 2008 roku w zaleceniach British Thoracic Society umiejscowiono rehabilitacja wspomagające jak istotne w terapii idiopatycznego włóknienia płuc. W zakresie optymalnego leczenia wspomagającego znalazły się: paliatywne kuracja duszności, w tym domowa kuracja tlenem paliatywne terapia kaszlu (stosowanie doustnych opioidów) terapia oddechowa ustanie palenia tytoniu leczenie refluksu żołądkowo-przełykowego niestosowanie metod leczenia, które nie są konieczne Leczenie w większości wypadków jest nieskuteczne natomiast rokowanie jest złe. Średni Chronos przeżycia wynosi 3 lata[4]. Dochodzi do niewydolności oddechowej, nadciśnienia płucnego a niewydolności serca. U części pacjentów rozwija się