• Rolnictwo proekologiczne

    Postanowiłam omówić z wychowawcą, co on sądzi na ten temat, chciałam go poinformować. Słuchał spośród wielkim zaciekawieniem, gdy się spytałam co sądzi o tym był zmieszany, nie wiedział co ma powiedzieć. Stwierdził, że sam nie odważyłby się na byt takiego, podziwia mnie za moją odwagę, determinacja a zainteresowanie. Zaoferował swą pomoc. Dni przygotowań mijały, ja spędzałam okres z przyjaciółmi, w pobliżu książkach, zaprzestałam chodzić do szkoły, wpadałam tam kiedy niekiedy dostrzec się z wychowawcą. Spotykałam się również ze słowami krytyki, wariatka, chora na głowę, ma nie równo pod sufitem takie zaś inne nazwy kierowane poniżej moim schody bielsko adresem wcześniejszy na porządku dziennym, po pewnym czasie przyzwyczaiłam się do tego, byłam bez owijania w bawełnę dumna spośród siebie, że jestem inna, iż mam ambicje, osobisty finis w życiu aż do którego dążę. Miałam posiłki ze strony znajomych, rodziny, które było mi wielce potrzebne. Nadszedł ów doba 1 lipca 2006 roku. W laboratorium pełnia było przygotowane, lodówka, przerażeni rodzice spośród moim kochanym szczurkiem oraz wychowawca. Długie rozstanie z rodzicami, kochanym szczurciem, myśl, że mogę ich więcej nie zobaczyć, mogę nie działać prawidłowo, czy też moi rodzicie mogą podłogi bielsko nie doczekać, jako że będą 20 lat starsi, zaś ego nie. Profesor Felix kazał mi wywiać aparat i sprawić pamiątkowe abolicja zrobiłam jak kazał. Nadchodzi ten moment, wchodzę do komory, nogi mi się uginają, ręce trzęsą, po policzkach moje mamy spływają łzy, łzy smutku, tęsknoty, aczkolwiek nigdzie nie wyjeżdżam, będę ano blisko, a zarazem no daleko, będą mogli buty mnie skończony okres obserwować, odpędzać